Βροχή, αρχαία βροχή… Στο άβατο που στάθηκε ανίκανο το σμίξιμο των εραστών για να στερήσει με πάθος, της Δανάης ευλόγησες τη μήτρα. Παιδί που σπάρθηκε σε γόνιμο ιερό μάτια νερού και ουρανού, στων γενεών το πέρασμα, ενθύμημα δικό σου, κληροδότησε. Στο πόντισμα του μύθου σου, της μάνας γης βρεγμένους θα βυζάξει τους μαστούς, ο Δίκαιος που σώθηκε. Έτσι γεννήθηκε ο Έλληνας. Της Πέτρας, η ένδοξη σπορά. Βυθίστηκαν τα πέλματα στη λάσπη. Στέγνωσε πίσω του το ίχνος της γενιάς. Σε ιστορίας ίζημα, σε τούτο πορευόμαστε κι εμείς. Σκοντάφτουμε, αλλά σηκώνουμε τη ράτσα μας ξανά. Αρχαία Βροχή, μη λησμονείς! Για της φυλής μας τα ανομήματα, υψώνουμε το πρόσωπο, οικτίρμων γίνε καθαρμός.
