Κάπου διάβασα: «Γράφοντας μαθαίνεις τον κόσμο, διαβάζοντας τον εξηγείς». Δεν θυμάμαι ποιος το είπε και πότε, μα το συγκράτησα για καιρό μέσα μου. Προσπάθησα να το φέρω στα δικά μου μέτρα.
Τότε που αναρωτήθηκα γιατί γράφω. Για ποιον γράφω. Για μένα ή για τον έναν από όλους που θα διαβάσει κάτι από αυτά που γράφω.
Μαθαίνεις τον κόσμο… Μαθαίνεται ο κόσμος; Σε μια νύχτα, σε μια σελίδα, σε ένα κεφάλαιο; Πάντα θα αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που ξέφυγε, τι είναι αυτό που υπολείπεται; Αν πάτησες τα σωστά χνάρια των προηγούμενων ή άφησες τα δικά σου. Σημειώσεις, σχέδια, μουσική και απαραίτητη ταύτιση συναισθημάτων για τις δύσκολες σκηνές. Στιγμές σε χαμηλοφωτισμένα δωμάτια, ανάμεσα σε κόσμο σε πολυσύχναστα καφέ, ο τρόπος είναι προσωπικός˙ για το ταλέντο ούτε λόγος.
Δίχως αφοσίωση, η διάρκεια θα είναι τραγικά μικρή. Όπως κάθε έρωτας έτσι κι αυτός, θέλει ουσιαστική δέσμευση για να προχωρήσει.
Στις μέρες του φθινοπώρου -καθώς αφαιρούν σελίδες στο ενιαύσιο, η συντροφιά του χαρτιού ή της οθόνης, τότε που η εσωτερικότητα με διάφορες μορφές δηλώνει την παρουσία της για να σε καθησυχάσει, είναι καλοδεχούμενη.
Ναι, ένας δημιουργικός διάλογος κάθε στιγμή, με την ομίχλη, τη βροχή, τις μυρωδιές του δάσους ή μιας τρικυμισμένης θάλασσας. Μη στέκεσαι αδρανής. Γράψε και διάβασε, για τον κόσμο και τον εαυτό σου. Ίσως τότε, βρεις την ευκαιρία αλλά και την τόλμη να τον εξηγήσεις.
Νίνα
27.10.2020 [Εικόνα: Niro]