Ευθύνη εξ υπαρχής, τούτη η απαντοχή. Σκέψου εμάς που αντικρίσαμε τον τόπο τον επέκεινα. Επίκλητοι.
Αχνάδα αδιαπέραστη να διώξουμε σε λίμναια νερά.
Κύκλους ομόκεντρους, δυναμικούς σε δίνη να κυκλώσουμε τα όνειρα.
Και τις ελπίδες.
Και το φως.
Και τους ύμνους.
Και τον έρωτα. Το Θείο Έρωτα.
Από την κορφή του Όλυμπου του κεραύνιου
σε αμυγδαλιάς ανθών, τ’ αλόγιστο ξεψύχισμα.
Μου λες:
Σπουδαία να κάνουμε την κάθε μέρα.
Σου απαντώ:
Μας το οφείλει, η χώρα τούτη που μας γέννησε, ποιητές και λάτρεις της ασύνορης γης, του ασύλληπτου φωτός και των κυμάτων ιππηλάτες.
Χρωστά να μας εμπνέει.
Τροφός του μέλλοντος, στης κλίνης την αγρύπνια. Παιδαγωγός καλή στην ακαμψία των λέξεων, στων ιδεών την απουσία.
Χρωστά τούτη η γης, στους ποιητές.
Υπόσταση και μεγαλείο.
Προσευχών γονυκλισίες στο ωραίο, στο υψηλό και στο μοιραίο. Σε έργα των χειρών, σε νοημάτων την ουσία, περιίπταται η ψυχή της.
Εφίστια σε ναύλους νέας γης πικρές αναχωρήσεις.
Εντός μας είναι η χώρα αυτή. Ξερίζωμα δεν ξέρει.
Ακίδα, βαθιά που ενοχλεί κι όμως δεν αφαιρείται.
Νίνα Ρόδη, 24.9.2013