Κρώζει η θάλασσα στου Γρέγου την άλυπη πνοή, ασίγαστα τα γλαύκα μοιρολόγια. Γλάροι φαιόχρωμοι, ελλειπτικών θέσεων του ήλιου σημαντήρες, σπαθίζουν το στερέωμα. Με γράμματα σε κάθε απλωσιά τούτο το μπλε στοιχειώνουν. Με Ζι, με Ωμέγα και με Ήτα.
Όσοι χάρο δεν φοβήθηκαν ποτέ στο Ζήτα πάτησαν και ‘ζήσαν. Και στου Ωμέγα τη κοιλιά, όσοι πτοήθηκαν, να μπουν πύλη ανοικτή γυρέψαν. Κι όσοι δεν τίμησαν ζωή, στης ήττας τους την ηθική διέξοδο ζητήσαν.
Σκοτεινιάζει˙ Ζείδωρη Ωρών Ηδίστων, του σώματος η επιστροφή.
