Στίγματα μικρά καφέ να εμφανίζονται, χρόνο με το χρόνο.
Όλα, αναμνήσεις στιγμών που καταγράφηκαν.
Στο δέρμα τους, ριζόχαρτο διάφανο λεπτό,
απεικονίστηκαν, αγγίγματα και χάδια.
Βροχή τα πότισε και εκτέθηκαν στον ήλιο.
Φλέβες να δεις να διαγράφονται,
ζωής μονοπάτια να διακλαδώνονται.
Εκατοντάδες απειροελάχιστες γραμμές
σε όλους του προσανατολισμούς, να τέμνονται.
Θέλω να δεις τα χέρια μου να γερνάνε.
Τους κόμπους των δακτύλων μου να καμπουριάζουν.
Έκλεισαν αμέτρητες φορές, για να πιαστούν.
Άνοιξαν αμέτρητες φορές για να γλιτώσουν.
Ίχνη να μετρήσεις από κοψίματα, γδαρσίματα,
τρυπήματα και αμυχές, παιδικές ή απερίσκεπτες.
Τα νύχια που αδυνάτησαν.
Βάφτηκαν και ξεβάφτηκαν στη νιότη τους,
βερνίκια, κόκκινα, ροζ και βιολετί.
Γέμισαν χώμα στο άλλαγμα μιας γλάστρας,
χρώμα στο βάψιμο ενός τοίχου.
Πλαστελίνη, στα σχολικά τους χρόνια.
Θέλω να δεις τα χέρια μου να γερνάνε.
Να ρυτιδιάζουν οι γραμμές μες στις παλάμες μου.
Του πεπρωμένου, της αγάπης, του μυαλού.
Στεγνές να τραβιούνται σαν τεντώνουν.
Τα αποτυπώματα σε κάθε ακροδάχτυλο,
γεμάτα τα αυλάκια τους, γράμματα και λέξεις.
Το δαχτυλίδι που μου αγόρασες ανεμπόδιστο,
ελεύθερο, στο δάχτυλο της καρδιάς να περιστρέφεται
στην κυκλική τη διαδρομή της θύμησής σου.
Θέλω να δεις τα χέρια μου να γερνάνε.
Ευχή σου δίνω, να τα χαρείς τα χέρια μου να γερνάνε.
Πως έζησα σημαίνει!
Νίνα Ρόδη,
15.12.2024