θ’

Στης νύχτας το αλώνι, άγρυπνοι οι ωροδείκτες, λιχνίζουνε ζωές. Χρόνος χυμευτής σε τούτο το παράδοξο: το στάσιμο και το φευγιό, ενός λεπτού, ανάσας.

Άλικο το βλέμμα αιωρείται, κάρβουνο καιόμενης ψυχής, στου ταβανιού την έκταση, λαβύρινθους χαράζει.

Έως πότε η μοναξιά, σεντόνι αδειανό θα νανουρίζει;

Με σαϊτιά ανείδωτη, διάτρημα στου 5 την κοιλιά, αργά σταλάζει ο ύπνος.

Υ.Γ.:

Στο λυκαυγές της απουσίας, θάνατος μικρός ξαπλώνει στο ντιβάνι.