κ’

Λάκωνος λίθου βίαιο απόκομμα, αυτοκρατόρων σφραγίδα ακατάκτητη. Εργάτης άμοχθος, κρούει τα εξώθυρα, ο αγέρας στρατοκόπος.

Στενομέτωπα ολόρθα στέκουν, κτήρια των οριζόντων. Δίλοβες φινέστρες, ταγμένων εραστών καρτερούν το λάβαρο.

Άδικου ή δίκαιου καντάρι σκουριασμένο, προδοτικά φιλά λαιμούς, ανομολόγητα το κρίμα να ζυγίσει.

Ανοικτού κόλπου ατενιστές, μετρούν κυματισμούς στου ποιητή το γαλάζιο κείμενο˙ πέτρινο καράβι λικνίζεται ανάμεσα σε λέξεις.

Σώματα ακρόπρωρα, γυμνά, προσφέρθηκαν εκούσια σε ήλιο και αέρα.