«[…] βλέποντας για μια στιγμή μέσα στο βάθος του καθρέπτη όλη την έρημο που μας ακολουθεί.»
[Εικόνα: Niro]
Με θλίβει η εποχή. Πώς άλλαξαν οι προοπτικές μας; Αυτός ο φυσικός εγκλεισμός. Ο ορατός κίνδυνος της ύπαρξής μας. Η αλήθεια που δεν κρύβεται πια. Τόσο άκαιρη, τόσο απαιτητή. Οι άνθρωποι. Αυτοί που φεύγουν με πνιγμένη ανάσα. Αυτοί που υπάρχουν και ζουν με πνιγμένη ανάσα. Τι θα μείνει; Από τις ιδιότητες και τις σχέσεις; Γονείς; Παιδιά; Φίλοι; Υφιστάμενοι και προϊστάμενοι. Ισχυροί και ανίσχυροι; Πόσο με θλίβει αυτή η εποχή.
Για το ένστικτο αυτοσυντήρησης που είναι ακατάλυτο. Την ανθρώπινη υπόσταση που εφευρίσκει κάθε μέρα ένα νέο εαυτό, μια καινούργια ταυτότητα. Η διεκδίκηση του εγώ, του εδώ. Μια υπεκφυγή για μοίρασμα. Μια λησμονιά για επαφή. Η κάθετη γραμμή ανάμεσα στα φρύδια για την απόσταση. Αυτήν που υπάρχει και αυτή που επιδιώκεται.
Ποιος θα μαντέψει το τέλος; Το βασανιστικό ή το χαρμόσυνο τέλος. Ποιος θα σώσει και ποιος θα σωθεί; Φυσικά; Πνευματικά; Κοινωνικά; Πώς ζει κανείς και πώς πεθαίνει;
«Κι όταν πια δε θα ’χω με τι άλλο να ζήσω, θα πάρω έναν μεγάλο καθρέφτη και θα στέκομαι στις γωνιές όπως αυτοί με τις ζυγαριές ή τους βίους των αγίων κι εκεί, για λίγες δεκάρες θ’ αφήνω να καθρεφτίζονται οι περαστικοί, βλέποντας για μια στιγμή μέσα στο βάθος του καθρέπτη όλη την έρημο που μας ακολουθεί.»
Αντικατοπτρισμοί, Τάσος Λειβαδίτης
Νίνα.