Στην αιώνια σκιά· στη μοιραία ιδανική σκιά,
εκεί με έθεσαν να μείνω.
Απόφαση σαν πήραν -δεν έχουν πια οι λέξεις σημασία,
με έθεσαν αόρατο και άγνωρο, να τρέμω δίπλα της.
Για το σκοπό.
Τη νύχτα που κατέβηκε ο ουρανός,
ήμουν εκεί, γραπωμένος στο ραβδί μου, ορθός.
Βουβός. Ανύποπτος.
Τον κράτησα στο στήθος μου,
εγώ, ο πρώτος άνθρωπος
μετά τη μάνα του,
και τότε το κατάλαβα
μοιραία ιδανική σκιά,
τι ακριβώς σημαίνει.
Κανείς δεν έμαθε, πως έζησα ανάμεσά τους.
Πως πέθαινα μακριά τους.
Κάθε μέρα.
Εγώ, ένας υπερήλικας
με ροζιασμένα χέρια
απ’ το ροκάνι και το κοπίδι,
να πελεκάω τη ζωή που μου είχε απομείνει.
Για να προλάβω.
Να ζήσω.
Το βλέμμα.
Την Αγάπη.
Τη θυσία.
Εγώ, ένας πατέρας,
που δεν τόλμησα
«γιε μου»,
το μικρό μου το αγόρι να φωνάξω.
Γέρο-Ιωσήφ,
του ανώτερου σκοπού,
μοιραία και ιδανική σκιά.
Χριστούγεννα 2023
Νίνα Ρόδη