Σε ένα από τα ταξίδια μου στο Brighton της Βρετανίας, μεταξύ άλλων είχα την τύχη και τη χαρά, να βρεθώ σε μια αρχαία εκκλησία στο κέντρο ακριβώς της πόλης, τον Άγιο Νικόλαο, τον μητροπολιτικό ναό του 1091.
Ήταν από εκείνες τις ζεστές, μουντές μέρες στις αρχές του Οκτωβρίου. Τα χρώματα των δέντρων στον προαύλιο χώρο, μόλις άρχιζαν να αλλάζουν και τα σκουριασμένα φύλλα τους σε κάθε απαλό αεράκι, ετοιμάζονταν για την αιώνια πτώση τους. Μνήματα με μαρμάρινες πλάκες, ορθές και γκρίζες από τα χρόνια, αποτελούν τμήμα του νεκροταφείου.
Σε μία από τις παλαιότερες πλάκες είναι χαραγμένο το όνομα του Nicolas Tattersel ο οποίος το 1651 σώθηκε από τις διώξεις του βασιλιά Καρόλου ΙΙ. Η εκκλησία θεωρείται μία από τις αρχαιότερες, αν όχι η αρχαιότερη, της Αγγλίας.
Είναι πολλά που θα μπορούσε κάποιος να πει για το συγκεκριμένο ναό, όπως για παράδειγμα ώντας Καθολικός, στο ιερό του υπάρχουν οι εικόνες, αριστερά της Παναγίας και δεξιά του Χριστού σε βυζαντινή ελληνο-ορθόδοξη αγιογράφηση, καθώς επίσης μπαίνοντας από τη νότια είσοδο στη μαρμάρινη κολόνα αριστερά, πάνω από τον αγιασμό υπάρχει επίσης σε βυζαντινή αγιογράφηση φορητή εικόνα του Αγίου Νικολάου του Μύρωνος.
Αυτό που επιθυμώ ωστόσο να μεταφέρω είναι, πόσο ενταγμένη είναι η μουσική στην καθημερινή ζωή του ναού και του κόσμου που τον επισκέπτεται και όχι μόνο για λατρευτικούς λόγους.
Ο Norman Jacobs, πιανίστας ο ίδιος και ιδρυτής της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης MOOT Music Of Our Time παρουσίασε το ρεσιτάλ της ημέρας.
Το ονομάζουν lunchtime recital, δηλαδή ρεσιτάλ ενός μικρού διαλείμματος για γεύμα στη διάρκεια της ημέρας.
Πράγματι έτσι είναι, καθώς διαρκεί μόνο τριάντα λεπτά, από τις 12:30 έως τις 13:00 και αυτό στην πιο κεντρική και αρχαία εκκλησία της πόλης.
Ένα πιάνο με ουρά (από τα δύο που διαθέτει ο ναός) ένας πιανίστας, μία υψίφωνος και ένας βαρύτονος με απλά ρούχα,
σα να βρίσκονταν στο σαλόνι του σπιτιού τους, μας παρουσίασαν τραγούδια των Μέντελσον, Μότσαρτ και Μπράμς με επαγγελματισμό και κέφι. Andrew Robinson Βαρύτονος, Louise Gledhill Σοπράνο και ο Joe Ward στο πιάνο. Τίτλος του ρεσιτάλ σε ελεύθερη μετάφραση: Πεποιθήσεις και ιδιοτροπίες.
http://www.stnicholasbrighton.org.uk/index.php/Music/lunchtime-recitals.html
Υπάρχει όμως και συνέχεια.
Mετά το τέλος του ρεσιτάλ, στο δεύτερο πιάνο στο πίσω μέρος του ναού, ο David ένας ηλικιωμένος κύριος σκόρπιζε τις μελωδίες του ανάμεσα στα κλίτη του ναού, τις κολόνες, τις κόγχες και τα ψηλά αψιδωτά παράθυρα.
Είχε σπουδάσει μουσική και για χρόνια αρνήθηκε να κάνει κάτι άλλο πέρα από αυτό για το οποίο ζούσε, τη μουσική.
Ο David εκτός των άλλων συνθέτει μουσική. Το σπουδαίο είναι όμως, πως στο σπίτι του δεν έχει πιάνο.
Έρχεται κάθε μέρα με τους φίλους του, άλλους δύο πιστούς θαυμαστές της μουσικής του, να του κάνουν παρέα κατά τη διάρκεια που κάνει εξάσκηση και μελετά. Ο ένας μάλιστα σχολίασε πόσο ανικανοποίητος είναι με τα έργα του, καθώς κάθε μέρα κάνει και διαφορετικές διορθώσεις.
Οι φίλοι του σίγουρα έχουν στην εσωτερική τσέπη του σακακιού τους από ένα μολύβι για τις διορθώσεις του David.
Γιατί ένας ηλικιωμένος 75+ ετών το κάνει; Ποια είναι η ανάγκη;
Η πλάτη του έχει γύρει πάνω από τους ώμους που τόσα χρόνια σκυμμένοι στα πλήκτρα, δονούνται από τις νότες.
Η απάντηση μου δόθηκε, απλά και μόνο κοιτώντας τον. Διότι αναπνέει μέσα από τα δάκτυλά του. Άλλοτε τρυφερά κι άλλοτε δυναμικά συνομιλεί με την ομορφιά της μουσικής. Μέσα στο ναό του Αγίου Νικολάου εκεί που η μουσική, οι προσευχές, η ανάσα της θάλασσας γίνονται ένα, μόνο το Θεό μπορείς να συναντήσεις. Τίποτα άλλο.
Νίνα.