Πετροχελίδονα

Στον Φοίβο

Σε σκεφτόμουν σήμερα το πρωί,

από μία υγρή και ζεστή πόλη, που αρνιόταν να ξυπνήσει.

Με τα πετροχελίδονα να ελίσσονται ανάμεσα

σε τσιμεντένια στάδια και κολόνες.

Για το τρώγειν. Για τη βρώση.

Και σκεφτόμουν ακόμη,

πόσο πρέπει να παραξενεύεσαι εκεί που βρίσκεσαι, βλέποντάς τα

με τις δυνατές φτερούγες τους, αέναα να πετούν γύρω από τη ζωή σου.

Με τρομάζει αυτό το τρώγειν. Αυτή η βρώση.

Με τρομάζει που τα πετροχελίδονα γίνονται άνθρωποι

με μαύρα κορμιά και πτέρωμα.

Που διασχίζουν και σχίζουν τον αέρα κι αρπάζουν με τα ράμφη τους,

όσους πετούν ακόμα.

Να προσέχεις, παιδί μου,

Να παραφυλάς τα υπεράνω.

Απ’ τα χαμηλά, ξέρεις τι να περιμένεις.

Νίνα Ρόδη