Μνήμη βαθιά, εσώτατη, το άλικο να βάφει,
να σημαδεύει τη γενιά που χάρο δεν φοβήθη.
Πίσω γυρνάει σε καιρούς, το θάρρος να γυρέψει,
ξεπλένει τη σημαία της κι αρχίζει το τραγούδι.
Αυτό που λέει για ψυχή, για λάμα και για φόνο
γι’ αδελφούς που χάλασαν το σπίτι τ΄αδελφού τους.
Φλόγες την πόλη άρπαξαν, ξανά να της θυμίσουν
και σήμερα το άδικο, που ‘χει την ίδια μοίρα.
Ας πάψαν οι αγώνες του κι ας κλείσανε τα μάτια,
το βλέμμα πάντα θα ζητά τον ήλιο να αγναντεύει.
Στο στόμα το παράπονο, στο χέρι το κοντύλι
να γράφει για το φονικό της ίδιας της ζωής μας.
Βάφει το αίμα πάντοτε, σφραγίζει και δε σβήνει.
Ανάλγητη η θύμηση στο χθες να επιστρέφει
να μη μαθαίνει βλέποντας τα μνήματα που χτίζει.
Ντροπή για τις θυσίες του, το γένος να ξεχνάει.
Κάθε κορφή κι ένας σταυρός, κάθε ρυάκι κι αίμα,
καντήλες που ανάφτηκαν και στάρι που μοιράσθει.
Για μάνες και για αδελφές, για νύφες που πενθήσαν.
Αν και τα χρόνια πέρασαν, ο φόβος όμως μένει,
το φίδι, πάει, θέριεψε και βγήκε απ’ τη φωλιά του…
Νίνα Ρόδη, 21.9.2013
Με αφορμή τα επεισόδια στη Θεσσαλονίκη από μέλη της Χρυσής Αυγής