Κουράστηκες στο δρόμο. Ώρες περπατούσες· χρόνια.
Ανάμεσα σε φωλιασμένα δέντρα, κορμούς γυμνούς.
Μία δειλία ανακουφιστική, στο ξάγναντο σ’ οδήγησε.
Στην άκρια μιας λίμνης. Δύο βήματα ακόμα,
να σταθείς επάνω στην εξέδρα.
Ξάπλωσε. Μπρούμητα στην άκρη της, να βλέπεις το νερό. Στην αντανάκλαση,
δες.
Το πρόσωπό σου.
Δες,
την όψη που τρεμίζει.
Στην ασύχαστη βοή του μεσημεριού,
όντα ιπτάμενα αποδομούν το θερινό σύννεφο.
Ακόμα σε περιεργάζεται,
ο εαυτός σου.
Εσένα, που όσο του έπρεπε,
δεν τον αγάπησες,
ποτέ.
Ανάμεσα σας κάλυψε,
των γεγονότων την απόσταση.
Ευγενικά πλησίασε. Τρυφερά.
Και άγγιξε.
Τα δάκτυλά σου, σέρνουν ρηχές γραμμές
στην επιφάνεια της λίμνης.
Σβήνουν,
όσα ξέχασες να ζήσεις.
Μην ανασαίνεις. Στάσου.
Όταν όλα πάψουν να κινούνται,
μίλησέ του,
δέξου τον.
Βγάλε τον από τη σιωπή και στέγνωσέ τον.
Έπειτα,
ντύσε τον, με ρούχα γιορτινά.
Κρατώντας του σφιχτά το χέρι,
κάλεσέ τον στη γιορτή.
Δες, γέμισε τ’ αγνάντι πεταλούδες.
Δες.
Τον εαυτό σου δες,
να λάμπει μες στο χρώμα.
Νίνα Ρόδη