Εφτά Ψυχές Εφτάψυχες
της Φάνυ Πολέμη
ένα
Χώρισα το φεγγάρι
σε τεταρτημόρια
και το ‘κρυψα σε φύλλα
ταμπάκου υγρού
να σε τυλίγω τις νύχτες
τις δίχως σΟυ…
δύο
…κι όταν στο χάδι μου αφεθείς…
η θάλασσα θα αφήσει το χρώμα της στα μάτια μου…
και το κορμί σου μια αχιβάδα
να απλώσω την ανάσα μου …
στην ηχώ της…
τρία
για μια ματιά σου
όλο ουρανό
κάνω παρ κουρ στα σύννεφα …
κι ισορροπώ
στο βλέμμα σου
σε μιας κλωστής ανάσα
τέσσερα
με την δύναμη ενός κΕνΤαΥρΟυ
ο εΓωΚεΝτΡιΣμΟς μου
κεντρίζει το κεντρί σου
μΕλΙσΣαΚι μου….
(κεντρική ιδέα… )
πέντε
…στιγμές στιγμές ξεχνιέμαι και σε ξεχνάω…
και τΟτΕ…
έρχεσαι στον ύπνο μου σαν Άγγελος
με κράνος και ρομφαία…
να σαρκάσεις με τις άχρηστες φρασεολογίες μου
περί Αθάνατου Νερού…
το δισκοπότηρο στα πόδια σου μπροστά
μαρτυράει το άτοπον του επιχειρήματος…
ξΕχΝάΩ????
έξι
Βουτώ κάθετα
με ένα κεφάλι γεμάτο απ’ την Απουσία σου
και καρφώνω
τη σελήνη στο προσκεφάλι μου
μήπως και σε ονειρευτώ….
επτά
μόνο
μοναχικά
μοναδικά
αγγίγματα
αινίγματα
ήχοι
θροίσματα
παφλασμοί
μόνη…
κι εγώ…
[Διατηρήθηκε η μορφοποίηση του κειμένου της συγγραφέως]