Σαράντα χρόνια μνήμη υπό κατοχή
της Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου
Ο χρόνος παραμόνευε και πάλι στο σκοτάδι
Πρόταξε το όπλο του
Σήκωσα ψηλά τη μνήμη
Είμαι μονάχα οκτώ χρονών είπα
Θέλω να ζήσω μες στο παρελθόν μου
Προετοιμάζοντας το μέλλον μου
Μην κοιτάς τα γκρίζα χέρια μου
Τα σκονισμένα μου τα μάτια
Είμαι μονάχα οκτώ χρονών
Σαράντα χρόνια τώρα
Στολίζω τα μαλλιά στις κούκλες μου
Με αποξηραμένη λύπη
Κοιμάμαι πλάι στις βαλσαμωμένες πεταλούδες μου
Ελευθερώνοντας τα πρωινά την προοπτική τους να πετάξουν
Δεν σκέφτομαι πια με λέξεις
Με χρώμα μόνο απ’ τα γεννήματα της γης μου
Έχω αποκλείσει από καιρό τις πένθιμες προσμίξεις
Η άνοιξη απ’το βορρά
Μοσχοβολάει πάντα ρόδα κι ανθολέμονα
Ελιά και στάρι και νοτισμένο πράσινο του κάμπου
Κι ένα ελαφρύ αεράκι από το πέλαγο
Με τις ματοβαμμένες πλώρες των ονείρων μας
Πλάθει στο κόκκινό τους τη νέα καρδιά μας.