Ένα γράμμα
του Παναγιώτη Νάννου
Ένα γράμμα, τόσο δα μικρό, ασήμαντο τάχα, σαν πρωτόλεια
της αλφαβήτας σχέδια. Ή μήπως σχεδία;
Μια συλλαβή, δυο – το πολύ τρία γράμματα, τέτοια, που αν
σε χρόνια τρυφερά έμαθες γραφή κι ανάγνωση των ματιών,
αρκούν για να διαβάσεις της βιωτής τα ημερομήνια.
Μια λέξη, σαν εκείνη των εφηβικών ερώτων που έψαχναν λόγια
να εκφράσουν το όνειρο. Άραγε, τί απέγιναν
των ρόδων οι αλήθειες;
Εποχές παρατεταμένης ανομβρίας,
ο τόπος υποφέρει από καταιγίδες κειμένων, αέρηδες στροβιλίζουν
απειλές, οι χείμαρροι βιβλία κατεβάζουν με αριθμούς.
Έτσι, η δίψα για ένα γράμμα έντονη, όσο ποτέ.
Για εκείνο το α, ίδια αιωνία μήτρα η αγάπη ζωή γεννά,
για τούτο και θάνατο, αλλά μαζί και τον αθάνατο,
εκείνον, όπου με όπλο την αλήθεια του αλφάβητου,
με γράμματα και συλλαβές θα πολεμά, με ρομφαία λ.χ. το σ,
θα χαράζει επακριβώς τα νέα όρια πρόσκλησης και πρόκλησης…