Ωραίου Λόγου Υπηρέτες
της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου
Σαν πλέουνε του κόσμου τα καράβια
Σ’ όλα τα πέλαγα του νου
Σκίζοντας με πλώρη τη γραφίδα
Αφρισμένα κύματα σοφίας
Φάρος, πυξίδα στο πηδάλιό τους
Αρχαίος λόγος απ’ των Θεών τη φύτρα
Από τη γη που γονιμοποιεί τον ήλιο
Για να γεννήσει αιώνιο φως ψυχής
Κι είναι του ορίζοντα τα τέσσερα παράθυρα ορθάνοικτα
Να πάρουν και να πλάσουν την καρδιά τους
Απ’ τη μαγιά που φούσκωσαν του Απόλλωνα τα χάδια
Της Αθηνάς η γλαύκα και του Ολύμπου οι μύθοι κεραυνοί
Κι ακοίμητες φωνές στο πέρασμα των χρόνων στέκουν
Του Ομήρου η επική λαλιά , του Πλάτωνα ο ρωμαλέος λόγος
Των σοφιστών και των σοφών η εμπνευσμένη γλώσσα
Μες στους αιώνες ελληνικές οι σάλπιγγες ηχούν σαν εμβατήριο
Να περπατούν περήφανα οι αρχαίοι φθόγγοι σε θαύματα καινά
Και των προγόνων οι σκοποί να ντύνουνε τις νέες νότες
Στις Συμφωνίες των ανθρώπων με την Τέχνη και το Λόγο
Γνώση, Σοφία, Νόηση , ασπροντυμένες
Στο θάμπος τους τυλίγουνε
Της οικουμένης όλους τους κίονες που υψώνονται στο θαύμα
Και κτίζεται μέρα τη μέρα , αιώνα τον αιώνα
Ο Παρθενώνας του Παγκόσμιου Ανθρώπου
Με καλλιμάρμαρες ιδέες και γιγάντια αγάλματα πνευμάτων
Με το χρυσάφι που ’χυσαν στη σκέψη
Αδάμαστοι του Ωραίου Λόγου Υπηρέτες.
Bραβείο της Ηρίννης, 4ος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός Αμφικτυονίας Ελληνισμού