Ζακ Λακαριέρ [In memoriam]
Η Ελλάδα μέσα από τα μάτια ενός γνήσιου Έλληνα, του Ζακ Λακαριέρ, που απέκτησε την αυτογνωσία της ταυτότητας με το βίωμα της σπουδής και της ασκητείας σε ό, τι Ελληνικό.
«Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις, που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια».
Στις 3 Νοεμβρίου 2005 ο Αργοσαρωνικός υποδέχτηκε την τέφρα του για το αιώνιο ταξίδι του γυρισμού.
Δεν έχω από σένα άλλη φωτιά παρά τις λέξεις μου
Δεν έχω άλλο όπλο παρά μια κόψη περηφάνιας
Μάχομαι γυμνός, αλειμμένος λάδι, ενάντια στο Χάρο
Αγάπα με, Ελλάδα, βοήθα με ενάντια στο δικό σου θάνατο
–
Λοιπόν μ’ έκανες να γεννηθώ στον ομφαλό της γης,
άξονας της χαράς, εγώ όπως κι εσύ αμάλγαμα χαλκού,
εγώ όπως κι εσύ Ηνίοχε και αρματηλάτη της φλόγας,
εγώ όπως κι εσύ αιωρούμαι κάτω απ’ την αγέλη των άστρων,
ηλίανθε της ιστορίας, ρόδο έκθαμβο των ανέμων
Αποσπάσματα από την ποιητική συλλογή και το ποίημα «Ηνίοχος»:
–
Πού είσαι Ελλάδα; Δε γνωρίζω από σένα
παρά αυτή τη λέξη συλλαβισμένη από χείλη
μακρινά, αυτή τη λέξη από άμμο και άροτρο
πυρροραγής όρθρος.
ΕΛΛΑΔΑ
Ήχος από βιβλία κλεισμένα πάνω στο φλοιό
των λέξεων. Τόση σιωπή και τόση νύχτα,
οργώματα πεισματικά στη χέρσα γη των αιώνων
για μιαν ασπίδα τυφλή
Απόσπασμα από το ποίημα «Πρωρόξυλο της μνήμης»