Δοκιμή για ένα γράμμα
του Γιώργου Κόρδη
Πόσο δίκιο είχες τελικά! Δύσκολα ακολουθεί κανείς την καρδιά. Ολοένα κοντοστέκεται σε εμπόδια,
σε παγίδες πέφτει, σε μονοπάτια χάνει τον προσανατολισμό.
Δύσκολα ακολουθεί κανείς την καρδιά.
Η καρδιά, έλεγες, θέλει αφοσίωση, θέλει θυσίες, αντοχές στον πόνο, θέλει πίστη και ιερή εμμονή.
Πόσο δίκιο είχες κι ας μην θέλησες ποτέ να το παραδεχτείς αποτραβηγμένη έτσι όπως το ζήτησες στις σιωπές σου, στους ίσκιους της μοναξιάς που επέλεξες για σπιτικό και εστία.
Σε σκεφτόμουνα πάλι χτες βαδίζοντας ανάμεσα σε βρεγμένα αρμυρίκια και σε νωχελικές παραιτημένες απουσίες που κοίταζαν μονότονα κατά τη μεριά της θάλασσας.
Σκεφτόμουνα τη φλογερή ησυχία που κρατούσες στα χέρια σου, την φεγγοβόλα σιωπή που σκόρπιζες χωρίς φειδώ τριγύρω, την σπλαχνική παρουσία που μοίραζες καθημερινά σε όσους αδιάφορα σε προσπερνούσαν .
Δεν κρατούσες τίποτα για σένα.
Αδειανό σκεύος που καλεί σε συνάντηση, που ζητά την πληρότητα, της αγάπης το μεθυστικό ποτό…