Άλγη Νόησης
του Ιάκωβου Γαριβάλδη
Συνάθροισα στα ξαφνικά το σήμερα
Χωρίς αναβολές και ηθικά επιχειρήματα
Κρυφές αισθήσεις του εγώ
Στο μέχρι τώρα διάβα μου.
Πήρα τις θύμησες ωμές,
Έστησα στο σκαμνί τον τόνο μου,
Πήρα τις απογοητεύσεις των στιγμών,
Και τους ενδόμυχους τους φόβους μου,
Τις ατυχίες που μου έμαθαν ζωή
Τις αγωνίες σιδερένιας λογικής
Της έκτης αίσθησης.
Πήρα τις βλέψεις της ψυχής
Όλες τους δείχνουν σύνορα.
Πήρα το κράμα των ελπίδων
Και τους εφηβικούς τους πόθους μου.
Όλα μου δείχνουν πάλι σύνορα
Τα σύνορα των ασήμαντων πια
Σημαδιακών ικανοτήτων μου.
Μ’ ανοίγοντας κοπιαστικά
Το άδειο το συρτάρι με τις δόξες μου
Άνεμοι σε Αιολικά ασκιά
Που σύντομα κατέπνευσαν.
Θυμήθηκα νοσταλγικά τα νιάτα μου
Νωπές ελπίδες κι αγαθές
Σ’ αλόη μνήμη δωρισμένες.
Κι αγωνιώ με την εξέλιξη στους μόχθους μου
Τον κόσμο που ακόμη επιμένει
Και δεν άλλαξε…
Σύντρομες οι νεράιδες των ονείρων μου
Πρώτη φορά μ’ αγνόησαν όταν τις φώναξα.
Άνοιξα τα τετράπαχα βιβλία
Των σοφών στο ράφι μου
Δυο προτροπές ξεπήδησαν των χρόνων
Της μέσης ηλικίας μου,
Είδα που κάθισαν ευθύς στο πλάι μου
Μοναχικές και ατημέλητες.
Προς τι ο τόσος κόπος
Των ωραίων πόθων μου;
Προς τι το διάβα των πολλών ανθρώπων
Απ’ το πνεύμα μου
Προς τι τα λάθη όλων των κρίσεων
Του ανύποπτου του χρόνου μου;
Κι εκείνος ο βαρύγδουπος ο τρόπος μου
Γιατί χαθήκανε
Στις μαύρες τρύπες
Των ανήμπορων πατρίδων μου;
Μα πάλι ταίρι μου εσύ
Πιστή σκιά φωτός που επιμένεις
Για να μαντεύεις τις μισές τις σκέψεις μου
Παρηγοριά στο άγουρό μου γήρας
Κρατώντας ένα κότινο μιας άνοιξης
Δοσμένης στο χαμόγελο των γόνων μου.
Αυστραλία
Πηγή: http://diasporic.org/2011/01/makednos/σχισμές-των-πόθων/