Υφαίνονται σμιχτά οι ήχοι της Θεσσαλονίκης.
Μελωδίες που πλούτισαν το ρεπερτόριο της πόλης
από ακούσματα πατρογονικά του κάθε πολιτισμού,
που στάθηκε εδώ.
Φωνές που κάποτε ενώθηκαν τραγουδώντας κοινά
ό,τι ο Θεός του καθενός ψιθύριζε μέσα στη ψυχή του.
Σεφαραδίτικα τραγούδια μαζί με τα Σμυρνέικα και τα Ποντιακά
τον πόνο τους μοιράστηκαν για αλλοτινές πατρίδες.
Φραγκολεβαντίνικα μαζί με αμανέδες στόλισαν με
τις σκεπές τους τα πεντάγραμμα, στην κάποτε
πολυτελή λεωφόρο Εξοχών.
Κορίτσια της Μπάρας στο Βαρδάρη, τραγούδησαν αγκαλιασμένα
μαζί με στρατιώτες στα σεντόνια του έρωτα.
Και μέσα και πέρα από τους αιώνες, η πόλη, προσθέτει
στο τραγούδι της στίχο στίχο τις ζωές που άνθισαν και έσβησαν,
βάζοντας σε κάθε της ρεφρέν την αλμύρα του Θερμαϊκού και
των Τειχών τα ράμματα πάνω στο κορμί της.